ارزش هاى رازدارى و خوشرویی (اخلاقى،سیاسی،اجتماعى)
وَ قَالَ [علیه السلام] صَدْرُ الْعَاقِلِ صُنْدُوقُ سِرِّهِ وَ الْبَشَاشَةُ حِبَالَةُ الْمَوَدَّةِ وَ الِاحْتِمَالُ قَبْرُ الْعُیُوبِ وَ رُوِیَ أَنَّهُ قَالَ فِى الْعِبَارَةِ عَنْ هَذَا الْمَعْنَى أَیْضاً الْمَسْأَلَةُ خِبَاءُ الْعُیُوبِ وَ مَنْ رَضِیَ عَنْ نَفْسِهِ کَثُرَ السَّاخِطُ عَلَیْهِ .
و درود خدا بر او ، فرمود : سینه خردمند صندوق راز اوست و خوشرویى وسیله دوست یابى ، و شکیبایى ، گورستان پوشاننده عیب هاست . و یا فرمود : پرسش کردن وسیله پوشاندن عیب هاست ، و انسان از خود راضى ، دشمنان او فراوانند.
تفسیر:
شرح و تفسیر
حفظ اسرار و حُسن رفتار
امام(علیه السلام) در این عبارات نورانى و آنچه در ذیل آن آمده بر
چهار مطلب تأکید مى کند: نخست مى فرماید: «سینه عاقل گنجینه اسرار اوست»;
(صَدْرُ الْعَاقِلِ صُنْدُوقُ سِرِّهِ).
یعنى همان گونه که صاحبان ثروت اشیاء قیمتى را در صندوق هاى محکم نگاه
دارى مى کنند، انسان عاقل نیز باید اسرارش را در دل خود پنهان دارد، چرا
که اسرار او اگر به دست دوست بیفتد گاه سبب ناراحتى اوست و اگر به دست دشمن
بیفتد ممکن است سبب آبروریزى او شود. به علاوه بعضى از اسرار ممکن است با
سرنوشت ملتى ارتباط داشته باشد که اگر بى موقع فاش شود سبب خسارت عظیمى
براى جامعه گردد. به همین دلیل در حالات پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله)
نقل شده است: هنگامى که تصمیم بر غزوه و پیکارى با دشمن مى گرفت کاملاً آن
را پنهان مى داشت. به عنوان نمونه مسئله فتح مکه بود که رسول خدا(صلى الله
علیه وآله) حد اکثر پنهان کارى را در آن به خرج داد که اگر این کار را نمى
کرد و خبر به اهل مکه مى رسید آنها بسیج مى شدند و خون هاى زیادى در حرم
امن خدا ریخته مى شد; ولى پرده پوشى پیغمبر(صلى الله علیه وآله) بر این سرّ
سبب شد که مکه بدون هیچ گونه مقاومت و خون ریزى تسخیر شود و فصل تازه اى
در پیشرفت اسلام و بازگشت مخالفان به سوى حق گشوده گردد.
مرحوم مغنیه در شرح نهج البلاغه خود به اینجا که مى رسد نکوهش شدیدى
از وضع دنیاى امروز مى کند که انواع اسباب و وسایل براى تجسس و کشف اسرار
افراد اختراع شده و به طرز وحشتناکى اسرار همگان فاش مى گردد.
زمانى مرحوم مغنیه چنین سخنى را گفت که هنوز مسائل امروزى اختراع نشده
بود. شرایط امروز چنان است که از طریق شنودها، ماهواره ها، دوربین ها و
وسایلى که مخفیانه در همه جا ممکن است به کار گذاشته شود تقریبا همه اسرار
مردم را مى توان فاش کرد و این ناامنى عجیبى است براى دنیاى امروز و برخلاف
آنچه شعار داده مى شود آزادى انسان ها را سخت تهدید مى کند.
در حدیثى که در غررالحکم از امام(علیه السلام) نقل شده مى خوانیم:
«سِرُّکَ أسیرُکَ وَ إنْ أفْشَیْتَهُ صِرْتَ أسیرَهُ; سرّ تو اسیر توست و
هنگامى که آن را افشا کنى تو اسیر آن خواهى شد».(۱)
در حدیث دیگرى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم: «إِظْهَارُ
الشَّیْءِ قَبْلَ أَنْ یُسْتَحْکَمَ مَفْسَدَةٌ لَهُ; آشکار کردن چیزى پیش
از استوار شدن آن سبب تباهى آن مى گردد».(۲)
بعضى افراد هستند که مى گویند ما سرّ خود را فقط به دوستان صمیمى مى
گوییم غافل از این که آن دوستان صمیمى نیز دوستان صمیمى دیگرى دارند و به
گفته سعدى: رازى که نهان خواهى با کس در میان منه; گرچه دوست مخلص باشد که
مر آن دوست را نیز دوستان مخلص باشند همچنین مسلسل:
خامشى به که ضمیر دل خویش *** با کسى گفتن و گفتن که مگوى
اى سلیم! آب ز سر چشمه ببند *** که چو پر شد نتوان بستن جوى
سپس امام در دومین جمله مى فرماید: «خوشرویى و بشاشت، دام محبت است»; (وَالْبَشَاشَةُ حِبَالَةُ الْمَوَدَّةِ).
بدون شک افراد خوشرو و خوش برخورد که با چهره گشاده و لب هاى پرتبسم
با دیگران برخورد مى کنند، دوستان زیادى خواهند داشت و به عکس، افرادى که
با قیافه در هم کشیده و عبوس و خشم آلود با دیگران روبه رو مى شوند مردم از
آنها متنفر مى گردند.
از آنجا که جلب محبت باعث اتحاد صفوف و وحدت کلمه مى شود، در روایات
اسلامى ثواب هاى زیادى براى خوشرویى و بشاشت نقل شده است; از جمله در حدیثى
از امیر مؤمنان على(علیه السلام) در بحارالانوار مى خوانیم که فرمود:
«إِذَا لَقِیتُمْ إِخْوَانَکُمْ فَتَصَافَحُوا وَأَظْهِرُوا لَهُمُ
الْبَشَاشَةَ وَالْبِشْرَ تَفَرَّقُوا وَمَا عَلَیْکُمْ مِنَ الاَْوْزَارِ
قَدْ ذَهَبَ; هنگامى که برادران دینى خود را ملاقات مى کنید با هم مصافحه
کنید و بشاشت و مسرت را در برابر آنها اظهار کنید و در نتیجه هنگامى که از
هم جدا مى شوید گناهان شما بخشوده خواهد شد».(۳)
در روایت معروفى از پیامبر(صلى الله علیه وآله) آمده است که فرمود:
«یَا بَنِی عَبْدِالْمُطَّلِبِ إِنَّکُمْ لَنْ تَسَعُوا النَّاسَ
بِأَمْوَالِکُمْ فَالْقَوْهُمْ بِطَلاَقَةِ الْوَجْهِ وَحُسْنِ الْبِشْرِ;
شما نمى توانید همه مردم را با اموال خود راضى کنید (چرا که نیازها بسیار
زیاد و اموال کم است) بنابراین آنها را با چهره گشاده و خوشرویى ملاقات
کنید (که سرمایه اى فنا ناپذیر و مایه خوشنودى مردم است)».(۴)
تعبیر به «حبالة» (دام) اشاره به این است که حتى افرادى که از انسان
گریزانند با اظهار محبت و خوشرویى به سوى وى مى آیند و کینه ها از سینه ها
شسته مى شود.
در بعضى از کلمات حکما آمده است که سه چیز است که محبت را در دل
برادران دینى آشکار مى سازد: با چهره گشاده با آنها روبه رو شدن و پیش دستى
در سلام و جاى مناسب را در مجالس براى آنها مهیا ساختن.(۵)
در سومین جمله مى فرماید: «تحمل ناراحتى ها گور عیب هاست»; (وَالاِْحْتِمَالُ قَبْرُ الْعُیُوبِ).
اشاره به این که بسیار مى شود انسان از رفتار بعضى از دوستان و
آشنایان و یا حتى افراد عادى ناراحت مى گردد و یا مشکلات و مسائلى در زندگى
پیش مى آید که انسان را نگران مى سازد. کسانى که این گونه ناملایمات را
تحمل کنند به فضیلت بزرگى دست یافته اند که عیوب انسان را مى پوشاند و به
عکس، افراد ناصبور و بى حوصله داد و فریاد بر مى آورند و به سخنان یا
کارهایى آلوده مى شوند که سر تا پا عیب است.
این احتمال در تفسیر این جمله نیز هست که بسیارى از بى تابى هاى انسان
بر اثر شکست هایى است که در زندگى براى او پیش آمده که اگر بى تابى نکند
دیگران از این شکست ها که بر اثر ندانم کارى ها به وجود آمده باخبر نمى
شوند و به این ترتیب عیوب او پوشانیده خواهد شد. در غیر این صورت همه از
نقطه هاى ضعف او باخبر مى گردند.
مرحوم سیّد رضى به دنبال این سه جمله حکمت آمیز اضافه مى کند که در
روایتى از امام(علیه السلام) تعبیر دیگرى در این باره دیده مى شود که
فرمود: «مسالمت جویى وسیله پوشاندن عیب هاست»; (وَرُوِیَ أَنَّهُ قَالَ فِی
الْعِبَارَةِ عَنْ هَذَا الْمَعْنَى أَیْضاً: «الْمُسالِمَةُ خِبَاءُ
الْعُیُوبِ»).(۶)
«خباء» به معناى خیمه است و محلى که چیزى را در آن مى توان پیدا کرد.
گرچه تعبیر به «مسالمت» با «احتمال» تفاوت زیادى ندارد ولى «احتمال»
اشاره به خویشتن دارى و «مسالمت» اشاره به خوش رفتارى با مردم است. در واقع
«احتمال» مفهومى در رابطه با خویشتن دارد و «مسالمت» در رابطه با دیگران.
سپس امام(علیه السلام) در چهارمین و آخرین نکته مى فرماید: «آن کس که
از خود راضى باشد افراد خشمگین بر او بسیار خواهند بود»; (وَ مَنْ رَضِیَ
عَنْ نَفْسِهِ کَثُرَ السَّاخِطُ عَلَیْهِ).
دلیل آن روشن است، زیرا فرد از خود راضى انتظار دارد دیگران براى او
احترام فراوان قائل شوند، همه به او سلام کنند، در مجالس، صدر مجلس را به
او اختصاص دهند، روى حرف او سخنى نگویند و پیوسته زبان به مدح و ثنایش
بگشایند. هنگامى که این گونه احترامات را نمى بیند و مردم او را در جایگاه
اصلى اش مى شناسند نه آنچه خودش ادعا دارد نسبت به مردم بدبین مى شود و
زبان به بدگویى مى گشاید و بى اعتنایى پیشه مى کند و همین امر مردم را به
او خشمگین مى سازد. به دیگر سخن، این صفت زشت هم او را نسبت به مردم خشمگین
مى سازد که به گمانش حق او را ادا نمى کنند و قدر او را نمى شناسند و هم
مردم را نسبت به او.
به عکس، کسانى که خود را در جایگاه نقد و انتقاد قرار مى دهند
متواضعانه با مردم برخورد مى کنند، هرگز خود را طلبکار نمى دانند و پیوسته
براى دیگران احترام قائلند و این امر دوستان فراوانى براى آنها جلب مى کند.
در نامه مالک اشتر خواندیم که فرمود: «إِیَّاکَ وَالاِْعْجَابَ
بِنَفْسِکَ وَالثِّقَةَ بِمَا یُعْجِبُکَ مِنْهَا وَحُبَّ الاِْطْرَاءِ
فَإِنَّ ذَلِکَ مِنْ أَوْثَقِ فُرَصِ الشَّیْطَانِ فِی نَفْسِهِ
لِیَمْحَقَ(۷) مَا یَکُونُ مِنْ إِحْسَانِ الْمُحْسِنِینَ; از خودپسندى و
تکیه بر نقاط قوت خویش و علاقه به مبالغه در ستایش (ستایش گویان) شدیداً
بپرهیز، زیرا این صفات از مطمئن ترین فرصت هاى شیطان است تا کارهاى نیک
نیکوکاران را محو و نابود کند».
در غررالحکم نیز از امیر مؤمنان(علیه السلام) نقل شده که فرمود:
«ثَمَرَةُ الْعُجْبِ الْبَغْضاءُ; میوه درخت خودپسندى عداوت و دشمنى
است».(۸)
ابن ابى الحدید از بعضى از دانشمندان نقل مى کند که کسى نزد او آمد و
از کتابى که نوشته بود بسیار راضى بود. آن عالم به او گفت: مردم چنین ارزشى
براى کتاب تو قائل نیستند. گفت: مردم هم جاهلند. او در پاسخ گفت: آیا تو
بر ضد آنها هستى؟ گفت: آرى. گفت: بنابراین تو به اجماع مردم جاهلى و مردم
تنها به قول تو جاهلند (کدام یک اقرب به صواب است).(۹)
زیان هاى خودپسندى بسیار است که شرح آن در این مختصر نمى گنجد و این
سخن را با حدیثى از رسول خدا(صلى الله علیه وآله) پایان مى دهیم فرمود:
هنگامى که موسى(علیه السلام)نشسته بود شیطان نزد او آمد در حالى که جبّه
زیباى رنگارنگى بر تن کرده بود. از او پرسید: این لباس را براى چه پوشیده
اى؟ گفت: براى این که قلوب بنى آدم را بربایم. موسى گفت: «فَأَخْبِرْنِی
بِالذَّنْبِ الَّذِی إِذَا أَذْنَبَهُ ابْنُ آدَمَ اسْتَحْوَذْتَ عَلَیْهِ;
به من بگو کدام گناه است که اگر انسان مرتکب آن بشود به یقین بر او مسلط
خواهى شد؟ شیطان گفت: «إِذَا أَعْجَبَتْهُ نَفْسُهُ وَاسْتَکْثَرَ عَمَلَهُ
وَصَغُرَ فِی عَیْنِهِ ذَنْبُهُ; هنگامى که از خود راضى باشد و عمل نیک
خویش را بسیار بشمرد و گناهش در نظرش کوچک شود».(۱۰)
منبع : پایگاه اطلاع رسانی دفتر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
