روش برخورد با فتنه ها(اخلاقى ، سیاسى)
قَال َ[علیه السلام] کُنْ فِى الْفِتْنَةِ کَابْنِ اللَّبُونِ لَا ظَهْرٌ فَیُرْکَبَ وَ لَا ضَرْعٌ فَیُحْلَبَ
درود خدا بر او ، فرمود: در فتنه ها چونان شتر دو ساله باش، نه پشتى دارد که سوارى دهد و نه پستانى تا او را بدوشند.
تفسیر:
شرح و تفسیر
بهترین روش در فتنه ها
امام(علیه السلام) در این حکمت پرمعنا مى فرماید: «در فتنه ها همچون
شتر کم سن و سال باش; نه پشت او قوى شده که سوارش شوند نه پستانى دارد که
بدوشند»; (قَالَ(علیه السلام): کُنْ فِی الْفِتْنَةِ کَابْنِ اللَّبُونِ،
لاَ ظَهْرٌ فَیُرْکَبَ، وَلاَ ضَرْعٌ فَیُحْلَبَ).
براى روشن شدن محتواى این کلام بسیار پرمعنا لازم است قبلاً دو واژه «فتنه» و «ابن لبون» تفسیر شود:
فتنه، از ماده «فتن» (بر وزن متن) در اصل به معناى قرار دادن طلا در
کوره است تا خالص از ناخالص جدا شود سپس به معناى هرگونه آزمایش و امتحان و
بلا و عذاب و حتى شرک و بت پرستى و آشوب هاى اجتماعى آمده است و در اینجا
منظور همان آشوب هاى اجتماعى است.
لبون، به شترى گفته مى شود که به جهت زائیدن مکرر پیوسته در پستانش
شیر است (لبون به معناى شیر دار است از ماده لبن) و ابن لبون به بچه چنین
شترى گفته مى شود که دو سال آن تمام شده و وارد سال سوم شده است; نه قوت و
قدرت چندانى دارد که بتوان بر پشت او سوار شد و نه پستان پر شیرى (زیرا هم
کم سن و سال است و هم نر) و به این ترتیب هیچ گونه استفاده اى از آن در آن
سن و سال نمى توان کرد.
از اینجا روشن مى شود که هدف امام این است که انسان به هنگام شورش هاى
اهل باطل و فتنه هاى ناشى از خصومت آنها با یکدیگر نباید آلت دست این و آن
شود; باید خود را دور نگه دارد و به هیچ یک از دو طرف که هر دو اهل باطل
اند کمک نکند.
در این گونه موارد معمولاً هر کدام از طرفین به سراغ افراد بانفوذ و
باشخصیت مى آیند تا از نفوذ و قدرت آنها براى کوبیدن حریف استفاده کنند. در
این هنگام باید این افراد بلکه تمام افراد، خواه ضعیف باشند یا قوى نهایت
مراقبت را به خرج دهند که در دام فتنه گران و غوغاسالاران نیفتند مبادا دین
و یا دنیاى آنها آسیب ببیند و همان گونه که در بالا آمد در بعضى از روایات
جمله «ولا وَبَر فَیُسْلَب» نیز به آن افزوده شده است یعنى شتر دو ساله
پشمى هم ندارد که آن را بچینند و از آن استفاده کنند.
نمونه این فتنه ها در صدر اسلام و قرون نخستین فراوان بود که امامان
اهل بیت و یارانشان همواره از آن کناره گیرى مى کردند حتى داستان قیام ابو
مسلم بر ضد بنى امیه گرچه در ظاهر براى کوبیدن باطلى بود ولى در باطن براى
تبدیل باطلى به باطل دیگر و حکومت بنى عباس به جاى بنى امیه بود. به همین
دلیل هنگامى که ابو مسلم به وسیله نامه اى پیشنهاد حکومت و خلافت را به
امام صادق(علیه السلام) کرد امام آن را نپذیرفت زیرا مى دانست در پشت پرده
این قیام چه اشخاصى کمین کرده اند و به تعبیر دیگر امام مى دانست این یک
فتنه است که دو گروه باطل به جان هم افتاده اند و نباید به هیچ کدام
امتیازى داد.
روایاتى که از ائمه هدى(علیهم السلام) درباره فضیلت عزلت و گوشه گیرى به ما رسیده است غالباً ناظر به این گونه شرایط است.
از جمله امام امیرالمؤمنین(علیه السلام) طبق آنچه در غررالحکم آمده مى
فرماید: «الْعُزْلَةُ أَفْضَلُ شِیَمِ الاَْکْیَاسِ; گوشه گیرى برترین
خصلت افراد باهوش و زیرک است».(۱) و در حدیث دیگرى از آن حضرت مى خوانیم:
«سَلاَمَةُ الدِّینِ فِی إعْتِزَالِ النَاسِ; سلامت دین انسان درکناره گیرى
از مردم است».(۲)
در حدیث گویا و روشنى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم هنگامى از
آن حضرت سؤال کردند: چرا گوشه گیرى را انتخاب کرده اید؟ فرمود: «فَسَدَ
الزَّمَانُ وَتَغَیَّرَ الاِْخْوَانُ فَرَأَیْتُ الاِنْفِرَادَ أَسْکَنَ
لِلْفُؤَاد; زمانه فاسد شده و برادران تغییر روش داده اند به همین دلیل،
آرامش دل را در تنهایى یافتم».(۳)
قرآن مجید نیز اشاراتى به این معنا دارد از جمله درباره حضرت ابراهیم
مى خوانیم که او گروه بت پرستان را مخاطب قرار داد و گفت:
«(وَأَعْتَزِلُکُمْ وَما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ وَأَدْعُوا رَبِّی);
از شما و آنچه غیر از خدا مى خوانید و مى پرستید کناره گیرى مى کنم و
(تنها) پروردگارم را مى خوانم».(۴)
در داستان اصحاب کهف نیز در آیه ۱۶ سوره «کهف» اشاره به گوشه گیرى آنها از گروه فاسد و مفسد شده است.
از آنچه گفته شد به خوبى روشن مى شود که هرگز منظور امام(علیه
السلام)این نبوده است که اگر گروهى باطل بر ضد مؤمنان و طرفداران حق
برخیزند نباید به حمایت مؤمنان حق جو برخاست; این سخن بر خلاف صریح قرآن
است که مى فرماید: «(فَإِنْ بَغَتْ إِحْداهُما عَلَى الاُْخْرى فَقاتِلُوا
الَّتى تَبْغى حَتّى تَفىءَ إِلى أَمْرِ اللّه); اگر گروهى از مسلمانان بر
گروه دیگرى ظلم و ستم روا داشتند (و اصلاح در میان آن دو از طریق مسالمت
آمیز امکان پذیر نشد) با جمعیت ستمگر پیکار کنید تا به سوى حق باز
گردند».(۵)
ممکن است تفاوت بین جمله «لا ظَهْرٌ فَیُرْکَبُ» و جمله «وَلا ضَرْعٌ
فَیُحْلَبُ» در این باشد که نه کمک هاى مستقیم به فتنه جویان کن (مانند
سوارى دادن مرکب) که خودش وارد معرکه شود و نه کمک هاى غیر مستقیم مانند
کمک هاى مادى به این گروه ها کردن رواست شبیه شیر دادن براى تغذیه افراد.
همان گونه که در سند این حکمت اشاره شد این کلام امیرمؤمنان على(علیه
السلام)بخشى از وصیت طولانى است که امام امیر مؤمنان على(علیه السلام) به
فرزند گرامى اش امام حسن مجتبى(علیه السلام) فرموده است که قسمتى از آغاز
آن را براى مزید فایده در اینجا مى آوریم. فرمود: «کَیْفَ وَأَنِّى بِکَ
یَا بُنَیَّ إِذَا صِرْتَ فِی قَوْم صَبِیُّهُمْ غَاو وَشَابُّهُمْ فَاتِکٌ
وَشَیْخُهُمْ لاَ یَأْمُرُ بِمَعْرُوف وَلاَ یَنْهَى عَنْ مُنْکَر
وَعَالِمُهُمْ خَبٌّ مَوَّاهٌ مُسْتَحْوِذٌ عَلَیْهِ هَوَاهُ مُتَمَسِّکٌ
بِعَاجِلِ دُنْیَاهُ أَشَدُّهُمْ عَلَیْکَ إِقْبَالًا یَرْصُدُکَ
بِالْغَوَائِلِ وَیَطْلُبُ الْحِیلَةَ بِالتَّمَنِّی وَیَطْلُبُ الدُّنْیَا
بِالاِْجْتِهَادِ خَوْفُهُمْ آجِلٌ وَرَجَاؤُهُمْ عَاجِلٌ لاَ یَهَابُونَ
إِلاَّ مَنْ یَخَافُونَ لِسَانَهُ وَلاَ یُکْرِمُونَ إِلاَّ مَنْ یَرْجُونَ
نَوَالَهُ دِینُهُمُ الرِّبَا کُلُّ حَقّ عِنْدَهُمْ مَهْجُورٌ یُحِبُّونَ
مَنْ غَشَّهُمْ وَیَمَلُّونَ مَنْ دَاهَنَهُمْ قُلُوبُهُمْ خَاوِیَةٌ لاَ
یَسْمَعُونَ دُعَاءً وَلاَ یُجِیبُونَ سَائِلاً قَدِ اسْتَوْلَتْ
عَلَیْهِمْ سَکْرَةُ الْغَفْلَةِ إِنْ تَرَکْتَهُمْ لَمْ یَتْرُکُوکَ
وَإِنْ تَابَعْتَهُمْ اغْتَالُوکَ إِخْوَانُ الظَّاهِرِ وَأَعْدَاءُ
السَّرَائِرِ یَتَصَاحَبُونَ عَلَى غَیْرِ تَقْوَى فَإِذَا افْتَرَقُوا
ذَمَّ بَعْضُهُمْ بَعْضاً تَمُوتُ فِیهِمُ السُّنَنُ وَتَحْیَا فِیهِمُ
الْبِدَعُ فَأَحْمَقُ النَّاسِ مَنْ أَسِفَ عَلَى فَقْدِهِمْ أَوْ سُرَّ
بِکَثْرَتِهِمْ فَکُنْ عِنْدَ ذَلِکَ یَا بُنَیَّ کَابْنِ اللَّبُونِ لاَ
ظَهْرٌ فَیُرْکَبَ وَلاَ وَبَرٌ فَیُسْلَبَ وَلاَ ضَرْعٌ فَیُحْلَب; فرزندم
چگونه خواهى بود هنگامى که در میان قومى گرفتار شوى که کودک آنها گمراه و
جوانشان هواپرست و پیرانشان امر به معروف و نهى از منکر نمى کنند، عالم
آنها حیله گر فریبکارى است که هواى نفس بر او چیره شده و به دنیاى زودگذر
چسبیده و از همه بیشتر (ظاهرا) به تو روى مى آورد و در انتظار حوادث
دردناکى براى توست و با آرزوها چاره جویى مى کند و دنیا را با تمام قدرت مى
طلبد.
(مردم آن زمان) ترسشان از نظر دور و امیدشان نزدیک است (به عذاب هاى
آخرت بى اعتنا و به مواهب دنیا شدیداً علاقه مند هستند) تنها از کسى حساب
مى برند که از زبانش مى ترسند و اکرام نمى کنند مگر کسى را که امید بخششى
از او دارند. دینشان ربا و هر حقى نزد آنها به فراموشى سپرده شده، افراد
فریبکار را دوست دارند و سراغ کسانى مى روند که از همه بیشتر چاپلوسى کنند.
دل هاى آنها خالى (از یاد خدا) است، سخن حقى را نمى شنوند و به
درخواست سائلى پاسخ نمى گویند، مستى غفلت بر آنها غالب شده، اگر آنها را
رها کنى دست از تو بر نمى دارند و اگر از آنها پیروى کنى فریبت مى دهند، در
ظاهر برادرند و در باطن دشمن، رفاقت آنها با یکدیگر بر اساس بى تقوایى است
و هنگامى که از هم جدا شوند یکدیگر را نکوهش مى کنند، سنت هاى الهى در
میان آنها مى میرد و بدعت ها زنده مى شود نادان ترین مردان کسى است که از
فقدان آنها متاثر شود یا از کثرت آنها خوشحال. فرزندم در چنین شرایطى که
(آتش فتنه ها شعله ور است) همچون شتر کم سن و سال باش نه پشتى دارد که
سوار شوند و نه پشمى که بچینند و نه پستانى که بدوشند... .(۶)
منبع : پایگاه اطلاع رسانی دفتر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
