شهید
هادی کجباف به سوریه میرود تا در برابر دشمنی بایستد. دشمنی که پا از
گلیم درازتر کرده و پرچمی به دست گرفته که مریدش نیست. برگ زندگی این شهید
گرانقدر پر از سالهای جنگ، مجروحیتهای جسمی و روحی و تأثیر آن بر
روزگارش است، اما حتی بعد از جنگ نیز به روایت همسرش سه سال در جزیره مینو
خدمت میکند چون او و همرزمهایش معتقد بودند که به بعثیها نمیتوان
اعتماد کرد.
کمکم اتفاقات زندگی سراسر در جنگ، توان و نیرویش را تحلیل
میبرد. چند سال از جنگ میگذرد. او یک سالی را مشغول کشاورزی و دامداری و
در میان آن، درمان زخمی از جامعه در حد توان، مثل فراهم کردن سرپناه برای ۶
معلول بیسرپرست است.
جواب او به تمام کسانی که در زمان مجروحیت برای عیادتش میرفتند و میپرسیدند، چرا شما باید برای جنگ به سوریه بروید، یک جمله تأثیرگذار بود: اگر ما خارج از مرزهای کشور با داعش نجنگیم، روزی در داخل کشور باید با آنها بجنگیم.
این شهید سه سال بعد از جنگ را در جبهه ماند چراکه معتقد بودند به بعثیها نمیتوان اعتماد کرد، دشمنان اسلام از یک رگ و ریشهاند. اگر بود، میگفت به دشمن و وعده وعیدهایش نمیتوان اعتماد کرد.