کلام آغازین دعای هشتم
ما معمولا در حالتی هستیم که خارج از خود را به خوبی و بادقت و موشکافانه می
بینیم؛
اما درون خود را نه!!!
متأسفانه اکثر ما خاشاک را در چشم دیگران می بینیم؛
ولی شاخه را در چشم خود نمی بینیم.
حکم چراغی را داریم که نورش؛
فقط محیط پیرامونش را برای دیدن عیب دیگران، روشن میکند ولی درون خودش تاریک است.
آدمهای دیگر را خوب میشناسیم؛
و درباره خوبیها و بدیهایشان خیلی دقیق نظر میدهیم
ولی متأسفانه نمیتوانیم به خودمان و معایبمان نگاه کنیم.
دعای هشتم صحیفه سجادیه، دعای انسانی است که
قرار است خودش را بشناسد
و نسبت به معایب و بدرفتاریها
و بد اخلاقیهای خود
به سطحی از شناخت برسد تا خود را
در محاصرهٔ دشمنان خطرناکی ببیند که تصمیم دارند که:
تا او را بدعاقبت نکنند، دست از او برندارند!
دعای انسانی است که آژیر خطر مکر و فریب شیطان برای او به صدا درآمده؛
لذا مضطرب شده و به دنبال پناهگاهی می گردد؛
در این میان امن ترین پناهگاه را پناه بردن به آغوش پرمهر پروردگارش می بیند و
فریاد برمی آورد که:
اللَّهُمَّ إِنیِّ أَعُوذُ بِکَ مِنْ هَیَجَانِ الْحِرْصِ، وَ سَوْرَةِ الْغَضَبِ،
وَ غَلَبَةِ الْحَسَدِ، وَ ضَعْفِ الصَّبْرِ، وَ قِلَّةِ الْقَنَاعَةِ، وَ
شَکَاسَةِ الْخُلُقِ، وَ إِلْحَاحِ الشَّهْوَةِ، وَ مَلَکَةِ الْحَمِیَّةِ
انسانی که خود را بر لبه پرتگاهی از آتش می بیند؛
هیچ فریادرسی پیدا نمیکند، جز آنکه.....
به آفریننده اش پناه ببرد.
و خود را فقیر و محتاج و نیازمند آن پناه دهنده مهربان اعلام کند.
تا او را از شر هر چه بدی است پناه دهد،....