نام و نام خانوادگی: امین کریمی
تاریخ تولد: ۱ فروردین ۱۳۶۵
تاریخ شهادت: ۳۰ مهر ۱۳۹۴
محل شهادت: حلب سوریه
امین کریمی اصالتاً مراغهای و ساکن تهران، دانشجوی بسیجی در رشته برق
الکترونیک در دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام (ره) بود که در حین
انجام مأموریت مستشاری در حومه شهر حلب در سوریه به شهادت رسید. این
شهید بزرگوار در دفاع از حرم مطهر حضرت زینب (س) و در روز پنجشنبه ۳۰
مهر در ایام تاسوعا و عاشورای حسینی بهدست نیروهای تکفیری در کشور
سوریه به فیض عظیم شهادت نائل آمد و در امامزاده چیذر تهران آرام گرفت.
«زندگی»، «جوانی»، «سلامتی»، «آرامش»، «موقعیت اجتماعی» و... هرکدام به تنهایی برای وابستگی آدمهای کره خاکی به دنیا کافی است.
به
گزارش فارس، حال اینکه با وجود داشتن همه چیز از مواهب حلال و شیرین دنیا،
دل بکنی و عزم رفتن کنی. به قول سید شهیدان اهل قلم، مرتضی آوینی «زندگی
زیباست، اما شهادت از آن زیباتر است. سلامت تن زیباست، اما پرندهی عشق، تن
را قفسی میبیند که در باغ نهاده باشند.»
این دو نگاه به زندگی
دنیاست. صاحبان هردو نگاه میمیرند اما تفاوت نگاهها از زمین تا آسمان
است. ظاهراً شهادت را انتخاب میکنند اما طبق نص صریح روایت «با شهادت زمان
اجل هیچکس جلوتر نمیافتد!» به کلامی ساده «اگر شهید نشویم، میمیریم!
راه دیگری وجود ندارد.»
گویا شرایط دفاع از حریم اهل بیت فراهم شده تا اثبات شود «هنوز هم میتوان شهید شد». همین!
به پدرشوهرم زنگ زدم گفتم دو نفر از سپاه انصار شهید شدند فکر کنم یکی از آنها امین است. پدر شوهرم هنوز مطمئن نبود. او هم چیزهایی شنیده بود اما امیدوار بود امین زخمی شده باشد.
به نام خالق هر چه عشق، به نام خالق هرچه زیبایی، به نام خالق هست و نیست... سلام علیکم،
و اما بعد، بنده حقیر امین کریمی فرزند الیاس، چنین وصیت میکنم،
بارالهی، ببخش مرا که تو رحمانی و رحیم،
همسر مهربانم (کُرِخان) حلالم کن، نتوانستم تو را خوشبخت کنم، فقط برایت رنج بودم.
پدر و مادر عزیزم، ببخشید مرا، نتوانستم فرزند لایقی برای شما باشم
پدر و مادر عزیزم (حاج آقا و حاج خانوم)، داماد و پسر لایق و مهربانی نبودم، حلالم کنید.
بنده در کمال صحت و سلامت عقل چنین وصیت میکنم؛
بعد از فوت بنده، تمامی دارائی و اموال من در اختیار همسر مهربانم قرار گیرد و ایشان بنا به اختیار و صلاح دید خود عمل نماید.
و در آخر؛
از تمامی عزیزانی که نسبت به بنده حقیر لطف کردهاند، خواهر، برادر عزیزم
حلالیت میطلبم و خواهش میکنم و باز خواهش میکنم که خود را اسیر غم
نکنند. لطف و تدبیر خداوند چنین بود.
همسر مهربان و عزیزم، ای دل آرام هستی من، ای زیباترین ترانهی زندگی من، ای نازنین؛
از شما خواهش میکنم که باقی عمر گرانقدر خود را به تحصیل علم و ادامهی زیبای زندگی بپردازی. (من از شما راضی هستم)
متن وصیت نامه شهید سید مصطفی صدر زاده :
«بسمربالشهدای و الصدیقین
خدایا
بر محمد و آل محمد درود فرست، سپاس خدایی را که بر سر ما منت نهاد و از
میان این همه مخلوق ما را انسان خلق کرد ، شکر خدایی را که از میان اینهمه
انسان ما را خاکی مقدس به نام ایران قرار داد و شکر خدایی را که به بنده
پدر و مادر و همسر صالح عطا کرد.
و شکر بیپایان خدایی را که محبت
شهدا و امام شهدا را در دلم انداخت و به بنده توفیق داد تا در بسیج خادم
باشم. خدایا از تو ممنونم بیاندازه که در دل ما محبت سید علیخامنهای را
انداختی تا بیاموزد درس ایستادگی را درس اینکه یزیدهای دوران را بشناسیم و
جلوی آنها سر خم نکنیم. از تمام دوستان و آشنایان در ابتدای وصیتنامه
خویش تقاضا دارم به فرامین مقام معظم رهبری گوش دهند تا گمراه نشوند. زیرا
ایشان بهترین دوست شناس و دشمن شناس است. از پدر و خانواده عزیزم تقاضا
دارم برای بنده بیتابی و ناراحتی بیش از حد نکنند و اشکها و گریههای
خود را نثار اباعبدالله و فرزندان آن بزرگوار کنند.
پدر و مادر و
همسرم و دخترم از شما تقاضا میکنم بنده رو ببخشید و از خدا بخواهید بنده
رو ببخشد چقدر در حق پدر و مادر کوتاهی کردم چقدر شما را به دردسر انداختم
فقط خدا شاهد تلاش شما بود که در زمان جنگ باچه سختی و مشقت از من
نگهداری کردید و بعد از جنگ هم برای درسخواندن من چقدر سختی کشیدید. فقط
خدا میداند که چقدر نگران کردهام اذیت کردهام و شما تحمل کردید زیرا
تلاش میکردید تا فرزندتان عاقبت به خیر شود از شما ممنونم که همیشه
انتخاب را به عهده خودم گذاشتید.
حتی وقتی در نوجوانی میخواستم به
نجف برای تحصیل بروم مخالفت نکرده و از اینکه همیشه به نظر من احترام
گذاشتید ممنونم حالا هم از شما خواهش میکنم یکبار دیگر و برای آخرین بار
به نظرم احترام بگذارید و از هیچکس و از هیچ نهادی دلخور نباشید. مبارزه
با دشمنان خود آرزوی بنده بود و فقط خدا میداند برای این آرزو چقدر ضجه
زدم و التماس کردم ممکن است بعضیها به شما طعنه بزنند اما اهمیت ندهید
بنده به راهی که رفتم یقین داشتم.
از همسر عزیزم میخواهم که بنده
را ببخشد زیرا که همسر خوبی برای او نبودم. به همسر عزیزم میگویم میدانم
که بعد از بنده دخترم یتیم میشود و شما اذیت میشوید اما یادت باشد که
رسول خدا فرموده: هرکس که یتیم شود خدا سرپرست اوست ایمان داشته باش که خدا
همیشه با توست. آرزو دارم که دخترم فاطمه، فاطمی تربیت شود یعنی مدافع
سرسخت ولایت،
از دوستان، آشنایان و فامیل و هرکس که حقی گردن ما دارد تقاضا میکنم بنده حقیر را ببخشد زیرا میدانم که اخلاق و رفتار من آنقدر خوب نبود که توفیق شهادت داشته باشم و این شهادتی که نصیب ما شد لطف و کرم و هدیه خدا بوده و مردم عزیز ایران یادمان باشد که به خاطر وجب به وجب این سرزمین و دین اسلام چقدر خون دادیم چقدر بچههای ما یتیم شدند، زنها بیوه، مادرها مجنون، پدرها گریان فقط و فقط برای خدا بود. در این ماه مبارک رمضان دل ما شکست، دل امام زمان بیشتر و بیشتر که در مملکت شهدا حرمت ماه خدا توسط بعضیها نگهداشته نشد و برادارن و خواهران من ماهواره و فرهنگ کثیف غرب مقصدی به جز آتش دوزخ ندارد. از ما گفتن ما که رفتیم....
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند
فرزند و عیال و خانمان را چه کند
دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی
دیوانه تو هر دو جهان را چه کند
بیبی
زینب آن زمانی که شما در شام غریب بودید گذشت؛ دیگر به احدی اجازه
نمیدهیم به شما و به سلاله حسین(ع) بیاحترامی کند. دیگر دوران مظلومیت
شیعه تمام شده. بیبیجان انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم بیبی عزیزم
مرا قاسم خطاب کن مرا قاسم خطاب کن روی خون ناقابل من هم حساب کن...
سخنی با دوستان:
دوستان با معرفت، هم رزمای بسیجیم
میدونم وقتی این نامه رو براتون میخونن از بنده دلخور میشید و به بنده تک خور و یا ... میگید
چون می دونم شماها همتون عاشق جنگ با دشمنان خدا هستید،می دونم عاشق شهادتید...
داداشای
عزیزم ببخشید که فرمانده خوبی براتون نبودم اونجوری که لیاقت داشتید نوکری
نکردم...به شما قول میدم اگر دستم به دامان حسین بن علی (علیه السلام)
برسد نام شما را پیش او ببرم...
چند نکته را به حسب وظیفه به شما سفارش می کنم:
وقتی کار فرهنگی را شروع می کنید با اولین چیزی که باید بجنگیم خودمان هستیم
وقتی
که کارتان می گیرد و دورتان شلوغ می شود تازه اول مبارزه است زیرا شیطان
به سراغتان می آید اگر فکر کرده اید که شیطان می گذارد شما به راحتی برای
حزب الله نیرو جذب کنید، هرگز...
اگر می خواهید کارتان برکت پیدا
کند به خانواده شهدا سر بزنید ، زندگی نامه شهدا را بخوانید سعی کنید در
روحیه خود شهادت طلبی را پرورش دهید ...
سخنان مقام معظم رهبری را حتما گوش کنید، قلب شما را بیدار می کند و راه درست را نشانتان می دهد
دعای ندبه و هیئت چهارشنبه را محکم بچسبید
خود سازی دغدغه اصلی شما باشد
سید ابراهیم صدرزاده».
من مصطفی صدرزاده هستم گاودار و متاهل روایت زندگی فرمانده ایرانیِ جنگاوران افغانستانی
گفتگو با همسر شهید صدر زاده : «میدانم زندهای! با تو زندگی میکنم مصطفی»
خاطرات شهید مصطفی صدرزاده از زبان مادر و همسر شهید
شاخص ترین شهید مدافع حرم سال 96، شهید محسن حججی است. شهید حججی در سال ۱۳۷۱ در نجف آباد اصفهان متولد شد. وی در زمینه ترویج و تبلیغ کتاب و از اعضای فعّال مؤسسه شهید احمد کاظمی بود و به فعالیتهای خیریه و نیکوکارانه و کمک به محرومیتزدایی در مناطق فقیر کشور میپرداخت. شهید حججی همچنین از خادمینِ راهیان نور در مناطق عملیاتی دوران دفاع مقدس نیز بود.
شهید حججی از رزمندگان لشکر 8 نجف، شهر نجفآباد اصفهان بود؛ این رزمنده سلحشور روز دوشنبه 16 مرداد در عملیات مستشاری در منطقه التنف در مرز سوریه با عراق به اسارت گروه تروریستی داعش درآمد و دو روز بعد از آن پس از شکنجه توسط متوحشان داعشی با لبان تشنه همچون سرور و سالار شهیدان سر از تنش جدا شد.
مادر بزرگوار شهید حججی طی مصاحبه ای در مورد اعزام این شهید والامقام به جبهه های نبرد با تکفیری ها و دفاع از حرم آل الله، گفت که «سال ۹۵ به مدت ۴۵ روز رفت و بعد آمد. بعدش تا یک سال دیگر نرفت. در همین یک سالی که این جا بود حال و هوای دیگری داشت. اصلا در حال خودش نبود. اگر چیزی از او میپرسیدی جوابت را میداد، اما گویا حواسش اینجا نبود. فقط فکر رفتن بود و میگفت مامان دعا کن من یکبار دیگر بروم. من هم مخالفت میکردم. اما وقتی دیدم علاقه دارد و واقعا میخواهد به خاطر حضرت زینب (س) و دفاع از حرم ایشان برود حرفی نمیزدم. میگفت اگر ما نرویم ما هم میشویم مثل این کشورها و اگر نرویم ما هم امنیت نداریم، من هم رضایت دادم و گفتم برو، سپردمت به حضرت زینب (س).»
حضرت آیتالله خامنهای رهبر معظم انقلاب اسلامی، صبح روز دوشنبه 30 مرداد در دیدار جمعی از مسئولان و فعالان فرهنگی از استانهای یزد و همدان با تأکید بر لزوم تقویت روحیه انقلابی در نسل جوان، شهید حججی را نمونهای درخشان از رویشهای انقلاب خواندند و خاطرنشان کردند:«مسئولان فرهنگی موظفند روحیه و جریان انقلابی را در محیطهای مختلف تقویت و از آن پشتیبانی کنند. شهید حججیِ عزیز در دنیایی که روزنههای اغواگر صوتی و تصویری فراوانی وجود دارد، چنین درخشید و خداوند او را همچون حجتی در مقابل چشم همگان قرار داد».
وصیتنامه شهید محسن حججی را با هم میخوانیم:
حالا که دستهایم بسته است مینویسم نه با قلم که با نگاه و نه با جوهر که با خون، رو به دوربین ایستادهام و ایستادهام رو به همه شما، رو به رفقا، رو به خانوادهام، رو به رهبر عزیزم و رو به حرم. حرامزادهای خنجر به دست است و دوست دارد که من بترسم و حالا که اینجا در این خیمهگاهم هیچ ترسی در من نیست. تصویرم را ببرید پیشکش رهبر عزیز و امامم سید علی خامنهای و فرماندهام حاج قاسم و به رهبرم بگویید که «اگر در بین مردمان زمان خودت و کلامت غریبید ما اینجا برای اجرای فرمان شما آمدهایم و آماده تا سرمان برود و سر شما سلامت باشد».
آسمان اینجا شبیه هیچجا نیست حتی آسمان روستای دورک و وزوه که در اردوی جهادی دیدهام یا آسمان بیابانهای سالهای خدمتم، اینجا بوی دود و خون میآید. کمکم انگار لحظه دیدار است ولی این لحظههای آخر که حرامیان دورهام کردهاند میخواهم قصه بگویم و قصه که میگویم کمی دلم هوایی علی کوچولویم میشود ولی خدا وعده داده که جای شهید را برای خانوادهاش پر میکند، اما حتماً قصهام را برای علی وقتی بزرگ شد بخوانید.
قصه کودکیام که با پدرم در روضههای مولا اباعبدالله الحسین(ع) شرکت میکردم، قصه لرزش شانههای پدر و من که نمیدانستم برای چیست. پدرم با اینکه کارگری ساده بود همیشه از خاطرات حضورش در دفاع مقدس میگفت و توصیه میکرد:
«پسرم، دفاع مقدس و رشادت و مجاهدت برای اسلام و دین هیچوقت تمامشدنی نیست و تا دنیا هست مبارزه بین حق و باطل هم خواهد بود انشاءالله روزی هم نوبت تو خواهد شد».
دوران کودکی و مادری که کلید رفتنم به قتلگاه در دستان اوست و او بود که اجازه داد. مادرم همیشه میگفت «تو را محسن نام گذاشتم بهیاد محسن سقطشده خانم حضرت زهرا(س)». مادر جان، اولین باری که به سوریه اعزام شدم دریچههای بزرگی بهرویم باز شد اما نمیدانم اشکال کارم چه بود که خداوند مرا نخرید.
بازگشتم و چهل هفته به جمکران رفتم و از خداوند طلب باز شدن مسیر پروازم را کردم. تا اینکه یک روز فهمیدم مشکل رضایت مادر است. تصمیم گرفتم و آمدم به دست و پای تو افتادم و التماست کردم و گفتم مگر خودت مرا وقف و نذر خانم فاطمه زهرا(س) نکردی و نامم را محسن نگذاشتی، مادرجان، حرم خانم زینب(س) در خطر است اجازه بده بروم. مادرم.... نکند لحظهای شک کنی به رضایتت که من شفاعتکنندهات خواهم بود و اگر در دنیا عصای دستت نشدم در عقبی نزد حضرت زهرا(س) سرم را بهدست بگیر و سرفراز باش چون اموهب.
مادر، یادت هست سالهای کودکی و مدرسه، پس از دبستان و مقاطع تحصیلی و بالاتر، همیشه احساس میکردم گمشدهای دارم و اینقدر به مادرمان حضرت زهرا(س) متوسل شدم تا در سال 1385 و اوج جوانی مسیری را برایم روشن کردند و آن مسیر آشنایی با شهید کاظمی و حضور در مؤسسهای تربیتیفرهنگی به همین نام بود.
همان سالها بود که مسیر زندگیام را پیدا کردم و حاج احمد کاظمی شد الگوی زندگی و یار لحظه لحظه زندگی من، خیلی زود حاج احمد دستم را گرفت و با شرکت در اردوهای جهادی، هیئت، کار فرهنگی و مطالعه و کتابخوانی رشد کردم. انگار حاج احمد دستم را گرفت و ره صدساله را بهسرعت پیمودم. سربازی و خدمت در مناطقی دورافتاده را انتخاب کردم و تو مادر، ببخش که آن روزها مثل همیشه چقدر نگرانم بودی.
و ازدواج که آرزوی شما بود، با دختری که بهواسطه شهدا با او آشنا شدم و خدا را شاکرم که حاج احمد از دختران پاکدامنش نصیبم کرده است، همنام حضرت زهرا(س) و از خانوادهای که بهشرط اینکه بهدلیل نداشتن فرزند پسر برایشان فرزند خوب و باایمانی باشم دختر مؤمن و پاکدامنشان را با مهریهای ساده بهعقدم درآوردند و من هم تنها خواستهام از ایشان مهیاکردن زندگی برای رسیدن به سعادت و شهادت بود و با کمکِ هم، زندگی مهدوی(عج) را تشکیل دادیم، خانوادهای که در روزهای نبودنم و جهادم همسر و فرزندم را در سایه محبتشان گرفتند و من دلم قرص بود که همسر و فرزندم جز غم دوری و دلتنگی غمی نداشته باشند، همین جا بود که احساس کردم یکی از راههای رسیدن به خداوند متعال و قرار گرفتن در مسیر اسلام و انقلاب عضویت در سپاه است و همین جا بود که باز حاج احمد کمکم کرد و لیاقت پوشیدن لباس سبز پاسداری را نصیبم کرد.
و همسرم و همسرم...، میدانم و میبینم دست حضرت زینب(س) که قلب آشوبت را آرام میکند، همسرم شفاعتی که همسر وهب از مولا اباعبدالله شرط اجازه میدان رفتن وهب گذاشت طلب تو. خاطرات مشترکمان دلبستگی نمیآورد برایم، بلکه مطمئنم میکند که محکمتر به قتلگاه قدم بگذارم چون تو استوارتر از همیشه علی عزیزمان را بزرگ خواهی کرد و منتظر باش که در ظهور حضرت حجت بهاقتدای پدر سربازی کند.
حالا انگار سبکتر از همیشهام و خنجر روی بازویم نیست و شاید بوی خون است که میآید، بوی مجلس هیئت مؤسسه و شبهای قدر و یاد حاج حسین بهخیر که گفت مؤسسه خون میخواهد و این قطرهها که بر خنجر میغلطد ارزانی حاج احمدی که مسیر شیبالخضیب شدنم را هموار کرد.
خدّالتریب شدنم را از مسجد فاطمه الزهرای(ع) دورک شروع کردم و به خاک آلودم تمام جسمم را تا برای مردمی که عاشق مولایند مسجد بسازیم. روی زمینی نیستم که میبینید، ملائک صف به صفند کاش همه چیز واقعی بود درد پهلویم کاش ساکت نمیشد و حالا منتظر روضه قتلگاهم، حتماً سخت است برایتان خواندن ولی برای من نور سید و سالار شهیدان دشت را روشن کرده است.
اینجا رضاً برضاک را میخواهم زمزمه کنم. انگار پوست دستم را بین دو انگشت فشردند و من مولای بیسر را میبینم که همدوش زینب آمدهاند و بوی یاس و خون در آمیخته هستم. حرامیان در شعلههای شرارت میسوزند و من بدن بیپیکرم را میگذارم برای گمنامی برای خاک زمین.