شهید احمد رفیعی شما ای خواهران! حجاب اسلامی خود را حفظ کنید

نام و نام خانوادگی: احمد رفیعی

نام پدر: حبیب اله

تاریخ تولد: 10/5/1342

میزان تحصیلات: پنجم ابتدایی

وضعیت تاهل: متاهل، صاحب یک فرزند دختر

تاریخ شهادت: 23/3/1367

محل شهادت: شلمچه

نام عملیات: بیت المقدس7

اعزامی از طریق: سپاه

مدت حضور در جبهه: از سال 1359 تا 1367

محل دفن: گلزار شهدای راوند

 زندگینامه سردار شهید اسلام برادر پاسدار احمد رفیعی راوندی

احمد در سال 1342 در خانه‌ای محقّر ولی باصفا در یکی از محلات قدیمی راوند کاشان کوی بند شیخ دیده به جهان گشود. از همان بچگی فردی اجتماعی و با اخلاق بود. در شش سالگی به مدرسه رفت؛ مدیران و آموزگارانش متفق القول بر اخلاق و رفتار نیکویش اذعان داشتند. او دوستدار قرآن و عاشق و دلسوخته اهل بیت(ع) بود. احمد به خاطر فقر مالی و تهیدستی خانواده‌اش به تحصیل ادامه نداد و به شغل کارگری و سپس شاگرد بنایی پرداخت.

پانزده سال داشت که انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی در شرف پیروزی بود. او با جوانان و عاشقان ولایت دوشادوش روحانیت آگاه و مبارز به فعالیت می‌پرداخت. در اوایل سال 1356 و اواخر سال 1357 که اوج مبارزات ملت ایران بود فعالیت چشمگیری داشت؛ در تظاهرات خیابانی و راه اندازی و جمع کردن مردم برای راهپیمایی و مراسم در مساجد و تکایا و حسینه‌ها و زدن پوستر امام و شعارهای آن ایام نقش بسزایی داشت. او همیشه کلام و فرمان امام را به گوش دل و جان می‌خرید و خود را یکی از سربازان انقلاب و امام می‌دانست؛ بعضی از شبها تا صبح در بیرون از منزل فعالیت داشت و در جمع جوانان با مدیریت روحانیون دلسوز به سامان‌دهی امور می‌پرداخت.

بعد از انقلاب نیز در فعالیتهای انجمن اسلامی راوند مشارکت داشت و عضو فعال بود، از جمله فعالیت‌های انجمن اسلامی جذب نونهالان، قرائت دعای کمیل در هر شب جمعه، جلسات هفتگی سیاسی و قرائت قرآن و در ایام محرم مراسمات عزاداری اهل بیت(ع) بود. شهید احمد رفیعی در تشکیل پایگاه شهید قدوسی نقش بارزی داشت؛ احمد به فرمان امام جهت تشکیل بسیج و آموزش اسلحه و فنون نظامی جزو اولین نیروهایی بود که آموزش دیده و پس از شدت گرفتن جنگ و تهاجم بعثیون عراق به مرزهای میهن اسلامی مشتاقانه وارد میدان جنگ شد و به جبهه‌های کردستان تحت فرماندهی حاج همت و سردار کاظمی و دیگر سرداران جنگ وارد پاوه، سردشت، مریوان و کوه‌های کردستان شد و به فعالیت پرداخت، احمد یکی از چریکهای جنگ‌های نامنظم شهید چمران در کردستان بود و مدت سه سال و هشت ماه در جبهه کردستان مشغول مبارزه بود و پس از شدت گرفتن عملیاتهای جنوب طبق فرمان فرماندهان محترم لشگر و سپاه به جبهه جنوب اعزام شد.

شهید احمد رفیعی به عنوان پاسدار رسمی در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی کاشان در ماموریت‌های متعدد در جبهه‌های نبرد و عملیات‌های مختلف شرکت جست و به عنوان تدارکات در لشگرها و محورهای غرب مشغول خدمت به اسلام شد به طوریکه شواهد نشان می‌دهد او در بیش از 15 تا 20 عملیات حضور فعالانه و با مسئولیت‌های متفاوت مستقیم در خط آتش حضور داشت.

تا اینکه سرانجام در تاریخ 23 خردادماه 1367 در آخرین لحظات پذیرش قطعنامه و پاکسازی مناطق مختلف جنگی همراه فرمانده محترم خود در یکی از محورهای شلمچه به درجه رفیع شهادت نائل گشت و تا ابد نام و یادش گرامی و جایگاهش رفیع ماند. روحش شاد و یادش پررهرو باد.

وصیتنامه سردار شهید والامقام احمد رفیعی راوندی

شهید احمد رفیعی از سال 1359 یعنی ابتدای جنگ تا سال 1367 انتهای جنگ در جبهه‌‌های حق علیه باطل حضور داشته است، وی وصیت‌نامه‌های متعددی نگاشته که وصیت‌نامه اخیر ایشان مورخ 16/3/1367 را محضر شما عزیزان تقدیم می‌کنیم:

بسم رب الشهداء والصدیقین

با درود بر یگانه منجی عالم بشریت حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) و با درود بر نائب بر حقش خمینی و با درود بر ارواح پاک طیبه شهداء از کربلای حسینی تا کربلای ایران.

بنابر حسب وظیفه‌ای که داشتم به جبهه رفتم و اکنون «برای چه به جبهه می‌روی؟» سوالی است در ظاهر ساده و لیکن بسیار مهم! جبهه چه دارد؟ وظیفه‌ی ما چه وظیفه‌ای است؟ آیا وظیفه‌ای که بر گردن ما نهاده شده رفتن به جبهه یا توقف در شهرست؟! روزهای عمر گرانبهایم ساعت‌ها و دقیقه‌ها می‌گذرد و هر لحظه به مرگ نزدیک‌تر می‌شویم. تاریخ مرگم را نمی‌دانم کی است؟ و لیکن حس می‌کنم نزدیک است. قوای جسمانی‌ام دیگر آن قوه گذشته را ندارد. دیگر آن مسائلی که باعث دلخوشی و سرگرمی من می‌شد دیگر نمی‌تواند درد مرا تسکین دهد. به این می‌اندیشم که آخرش چه می‌شود؟ آیا زندگی دنیویم را چگونه به پایان می‌رسانم و در روز محشر چگونه ظاهر می‌شوم؟

مولا علی (ع) می‌فرماید: پروردگارا! نه ترس از دوزخ و نه طمعی به بهشت دارم؛ آنچه مرا به سوی اعمال نیک و دوری جستن از اعمال بد می‌کشاند عدالت توست مهربانی تو است، و مهترین صفات عالم در تو نهفته است و همین باعث شده من تو را پرستش کنم. منِ حقیر درکی از روز محشر پیدا نکرده‌ام؛ نمی‌دانم دوزخ چگونه است و بهشت چگونه؟ آنچه که از قرآن نقل می‌کنند می‌شنوم ولی به علت غفلت فراوان تاثیری در من نمی‌گذارد ولیکن مهربانی خدا را من می‌بینم پس از عمری غفلت و معصیت و مخالفت کردن با حق خداوند تمامی نقصهایم را بهتر کرده و اعمال ریاکارانه‌ای که داشته‌‌ انعکاسش را در نظر مردم خوب جلوه داده مبادا رسوا شوم و کوچکترین عمل نیکی که آن هم خدا به من توفیقش را (داده) در نظر مردم بزرگ جلوه داده در اینجاست که من عاشق خدایم می‌شوم؛ دوست ندارم از او غافل باشم، دوست ندارم گناهی کنم، دوست ندارم کاری که نا خوشایند او است انجام دهم.

در شهر که هستم غفلت و تباهی زیاد و آسایش ظاهری زیاد (است) اما اینها دردم را تسکین نمی‌دهد، شب‌ها رختخواب گرم و نرم است دردم را تسکین نمی‌دهد. روزها خوراکی‌ها فراوان است و از همه مهمتر در کنار خانواده‌ام هستم اما این درد درون مرا تسلی خاطر نمی‌بخشد.

خدایا هر چه دارم از من بگیر و فقط یک چیز را به من بده و آن هدیه پر ارزش جبهه است. پر ارزش‌تر از جبهه هم همان شهادت است. خدایا هنوز شهادت را کامل درک نکرده‌ام ولی این را می‌دانم که شهادت چیز خوبی است؛ متاع پرارزشی است؛ هیچ چیز که نداشته باشد از زنجیر دنیا درآمدن که دارد. اثر غیبت، دروغ تهمت و افترا، شهوت و هوای نفسانی که به اسفل السافلین می‌کشاند بدور است در عوض در کنار رحمت خداوند قرار دارد، در کنار پاکدلان عالم جای دارد و کنار اباعبدالله قرار دارد، پیش چهارده معصوم قرار دارد.

من هیچ نمی‌خواهم، خداوند متعال بهشت را به آدمی عطا نکند و فقط در جوار رحمتش باشد و در کنار بندگان صدیقش باشد برایش بس است. بار الها با دلی شکسته و چشمی گریان و سوزی در سینه و آهی که در گلو خفه گردیده و به سویت آمده‌ام. آه چه زیباست اظهار عشق به معشوق و محبوب.

مولا جان! شرمنده‌ام در برابر رحمتت. آری، گناهان من در مقابل عفو تو ناچیز است. یا رب! چگونه اظهار عجز ننمایم و درخواست نکنم در حالی که مولایم حسین (ع) با بدنی پاره و بی‌سر باشد و من فردای قیامت با گناهانم در مقابل دریای عظمتت سر بلند نمایم.

الها! معبودا! معشوقا! محبوبا! آمدم آمدم که آماده باشم در کنار رحمت و عظمتت باری چه بگویم که نگفته باشد چه بنویسم که ننوشته باشد هر چه هست در حافظه‌ام، از وصیت‌نامه‌های شهداء است و شما عزیزان را وصیت می‌کنم که حتما وصایا را بخوانید و  به مرحله عمل درآورید. اما من بر حسب وظیفه نکاتی را متذکر شوم که در (آمن الذکر تنفع المومنین) عزیزان برادران خواهران مادران جوانان پیرمردان ای مسلمانان! شما را به مکتبتان به مولایتان قسم که اگر احساس وظیفه دارید، اول جبهه را حفظ کنید. کجاست آنکه مدعی بود من مومن هستم. امروز روز پیمان است، امروز روز درنگ نیست. ای حسینیان! آماده باشید روز احساسِ وظیفه و روز از خود گذشتن، روز به مرحله‌ی اجرا درآوردن ادعاهاست. به پاخیز ای کسی که به عنوان تجلیل آمده، بلند شو، اسلحه به زمین افتاده مرا به دست بگیر و به لشگر مولا بپیوند. به پا خیز، به ندای امام عزیزمان لبیک بگو و جبهه‌ها را گرم نگه‌دار، نگذارید که دشمنان بیش از این بر ما حکومت کنند.

مادران! نشود امروز مزاحم جبهه رفتن فرزندان و عزیزانتان شوید. به خدا قسم فردا باید شرمنده و شرمگین در مقابل زهرای اطهر (س) باشید؛ چگونه جواب زینب کبری (س) را می‌خواهید بدهید؟

و چند کلمه‌ای در رابطه با جوانان که با وضع عجیبی بر سر گلزار شهدا می‌آیند، شما را به خدا ای ملت، ای خانواده شهداء جلو این جوانان را بگیرید و نگذارید اصلا وارد زیارت شوند و به آنها بگویید یا بروید آدم شوید اگر نمی‌خواهید آدم شوید بر سر گلزار شهدا نیایند.

و شما ای خواهران! حجاب اسلامی خود را حفظ کنید و حالا دگر خجالت بکشید و از این شهدا خجالت بکشید و با این وضع نیایید بر سر گلزار شهدا، حالا دگر بس است، بس است!

امیدوارم که خداوند به ما توفیق بدهد که در راه او خدمت کنیم، و خداوند ما را به راه راست هدایت فرماید. و در پایان به همه اقشار ملت توصیه می‌کنم؛ سخنان امام عزیزمان را آویزه گوش خود قرار دهیم که این امام بود که ما را از بدبختی‌ها نجات داد، امیدوارم که قدر این رهبر را بدانیم، تنها به مقلد بودن ایشان اکتفا نکنیم، به گفته‌هایش هم عمل کنیم. امیدوارم که خداوند این رهبر را برای همه مسلمین به ویژه ملت ایران حفظ کند و از بلاهای ارضی و سماوی به دور باشد. ان شاء الله.

ضمنا از همه دوستان و آشنایان؛ برادران، خواهران، مادرم و به ویژه همسر گرامی حلالیت می‌طلبم. امیدوارم که همه مرا حلال کنند و از همسرم می‌خواهم که فرزندم را فرزندی تربیت کند که راه رو حسین(ع) و حسین زمان باشد. ان شاء الله.

محل دفن گلزار شهدای راوند

مورخ 16/3/1367

امام را تنها نگذارید، امام را دعا کنید.

روحانی شهید حاج سید حسن صالحی

نام و نام خانوادگی: سید حسن صالحی

نام پدر: سید حسین

تاریخ ولادت: 1335/2/20

میزان تحصیلات: حوزوی

وضعیت تاهل: متاهل و دارای سه فرزند

اعزامی از طریق: ارتش

تاریخ شهادت: 1367/4/31

نام محل و عملیات: عملیات مرصاد، میمک

محل دفن: امامزاده حبیب بن موسی(ع) کاشان

زندگینامه شهید بزرگوار طلبه عالم و دانشمند شهید حاج سید حسن صالحی

شهید سید حسن صالحی 20 اردیبهشت ماه 1335 در خانواده‌های مذهبی و روحانی متولد شد پس از پایان تحصیلات ابتدایی برای ادامه تحصیل وارد مدرسه حوزه علمیه شد و با موفقیت تا استادی پیشرفت کرد و از اساتید حوزه علمیه آیت اله یثربی کاشان بود. وی بارها به جبهه اعزام شد تا اینکه پنجم مردادماه 1367 در عملیات مرصاد در میمک به شهادت رسید.

ایشان عاشق شهادت بود و گاهی در حضور همه دعا می‌کرد که خداوند این فیض عظیم را نصیبشان کند و در وصیتنامه‌اش می‌خوانیم : خدایا مرا شهید بمیران که شهدا زنده‌اند و شهادت کرامت است.

شهید حاج سید حسن صالحی خدمت به خانواده شهدا را افتخار می‌دانست و فرزندان شهدا را بسیار تکریم می‌کرد. به نقل از دختر وی: حدود سه سال و نیم که در راوند کاشان بودیم به دلیل اینکه پدرم امام جماعت مسجدی در آنجا بود، آن موقع من و خواهرم در مقطع ابتدایی بودیم. مدرسه ما نسبت به منزل نسبتاً دور بود ما از ایشان تقاضا می‌کردیم که ما را با ماشین به مدرسه ببرد ایشان در کمال مهربانی می‌گفتند عزیزان من! در مدسه شما چندین فرزند شهید  هستند و یا کسانی که پدرشان در جبهه است شما فرقی با آنها ندارید ممکن است با این کار آنها ناراحت و دچار حسرت شوند، مثل بقیه پیاده بروید.

شهید بسیار متواضع و باگذشت بود.

به نقل از دختر وی: پدر بزرگم باغی داشتند. مادر بزرگم یک سبد سیب سفارشی برایمان چیده بودند. وقتی نزدیک خانه رسیدیم پدرم پیرمردی از همسایه‌ها را دید و سیب‌ها را به وی داد. مادرش گفت من بهترین سیب‌ها را برایت چیدم. شهید در جواب می‌گوید: اگر شما مرا دوست دارید و خواسته من برایتان مهم است من دوست دارم بهترین سیب‌ها را به این پیرمرد بدهم.

شهید ساده زیست و اهل مطالعه بود و دیگران را نیز به مطالعه تشویق می‌کرد. برای حل اختلافات اهالی کوشش می‌کرد. به حضور در نماز جمعه، عرصه‌های فرهنگی و جنگ و جهاد مقید بود. همیشه خود پیشقدم می‌شد و دیگران با دیدن رفتارشان به شوق می‌آمدند. همسر شهید نقل می‌کند: فصل تابستان بود ایشان آمدند و از وضع رزمندگان در جبهه و سختی‌هایی که آن عزیزان می‌کشیدند برایمان گفتند. آنقدر زیبا ترسیم نمودند که ما قانع شدیم تنها پنکه خود را تقدیم جبهه کنیم.

 

فرازی از وصیت نامۀ روحانی شهید حجت الاسلام حاج سیّد حسن صالحی

بسم الله الرحمن الرحیم

«لا یُکَلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلاَّ وُسْعَها لَها ما کَسَبَتْ وَ عَلَیْها مَا اکْتَسَبَتْ رَبَّنا لا تُؤاخِذْنا إِنْ نَسینا أَوْ أَخْطَأْنا رَبَّنا وَ لا تَحْمِلْ عَلَیْنا إِصْراً کَما حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذینَ مِنْ قَبْلِنا رَبَّنا وَ لا تُحَمِّلْنا ما لا طاقَةَ لَنا بِهِ وَ اعْفُ عَنَّا وَ اغْفِرْ لَنا وَ ارْحَمْنا أَنْتَ مَوْلانا فَانْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْکافِرینَ» (بقره: 286)

ترجمه: «خداوند هیچ کس را جز به قدر توانایى‏اش تکلیف نمى‏کند. آنچه [از خوبى‏] به دست آورده به سود او، و آنچه [از بدى‏] به دست آورده به زیان اوست. پروردگارا، اگر فراموش کردیم یا به خطا رفتیم بر ما مگیر، پروردگارا، هیچ بار گرانى بر [دوش‏] ما مگذار هم چنان که بر [دوشِ‏] کسانى که پیش از ما بودند نهادى. پروردگارا، و آنچه تاب آن نداریم بر ما تحمیل مکن و از ما درگذر و ما را ببخشاى و بر ما رحمت آور سرور ما تویى پس ما را بر گروه کافران پیروز کن.»

غم از دست دادن فرزندانتان را با افتخاراتی که نصیب اسلام و انقلاب شده تسکین دهید.

حمد و سپاس خدائی را که این عالم را با نظم آفرید و این جهان را با دلیل قرار داد که این عالم خالقی دارد و سپاس معبودی را که نعمت عقل و خرد و اندیشه به ما عطا فرمود و سپاس خدائی را که تمام غوّاصان در دریای علم و اندیشه هنوز به کنه ذاتش پی نبرده و نخواهند برد که « الله اکبر من ان یوصف»

به کنه ذاتش خرد برد پی

اگر رسد خس به قعر دریا

«اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ جُنْدِکَ فَإِنَّ جُنْدَکَ هُمُ الْغَالِبُونَ وَاجْعَلْنِی مِنْ حِزْبِکَ فَإِنَّ حِزْبَکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ وَاجْعَلْنِی مِنْ أَوْلِیَائِکَ فَإِنَّ أَوْلِیَاءَکَ لاخَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاهُمْ یَحْزَنُونَ»

ترجمه: «خدایا مرا از سپاهیانت قرار ده؛ چرا که همانا تنها سپاه تو پیروز است، و مرا از حزب خود قرار ده که تنها حزب تو رستگار است و هم از دوستانت قرارم ده که بر دوستانت ترسى نیست و اندوهگین نمی‌شوند.»

خداوندا ! می‌خواهم چیزی را که لیاقت آنرا ندارم ولی این آیۀ «اُدعونی اَستَجِب لکم» به من امید آنرا داد بخواهم.

خدایا ! مرا جزء سپاهیانت قرار دهی که سپاهیانت پیروزند و مرا جزء حزب خودت قرار دهی که حزبت رستگارند و مرا از اولیاء خودت قرار دهی که اولیائت حزنی از گذشته و اندوهی از آینده ندارند و مرا شهید بمیران که شهدا زندگانند و شهادت کرامت است « القتل لنا عادة و کرامتنا الشّهادة ».

خداوندا ! با اینکه گناه سرتاپایم را گرفته ولی دل آرامی دارم چون تو « قابل التّوب و غافر الذّنب » هستی « یا ستّار العیوب اِغفر ذنوبی … یا سریع الرّضا » من هرچه هستم بندۀ تو هستم.

می‌دانم درست بندگی نکردم، پا روی عقل و علم خویش نهادم و از فرامین تو سر باز زدم ولی تو ای خدای رحمان و رحیم ! چون مرا دوست داشتی هزاران ترافیک سر راهم بوجود آوردی که خطا نروم و بندۀ روسیاه خود را از راه بیراه نجات دادی که خود فرمودی: «اللَّهُ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ» (بقره: 257).

خداوندا ! « اهدنا الصّراط المستقیم » که همان ثبات قدم در طاعت توست و ثبات قدم در نبرد با دشمنان توست که خود فرموده‌ای : « أن اعبدونی هذا صراط مستقیم ».

خداوندا ! تصمیم و ارادۀ پولادین عطا بفرما که رضایت تو را به دست آورم « رَبَّنا أَفْرِغْ عَلَیْنا صَبْراً وَ ثَبِّتْ أَقْدامَنا وَ انْصُرْنا عَلَى الْقَوْمِ الْکافِرینَ (بقره: 250)»

خداوندا ! خیلی دوست دارم با تو حرف بزنم که در این گفتنها لذّت است که خود فرموده‌ای « واعلموا انّ الله سمیع علیم » و به حکم بالوالدین احسانا چند جمله‌ای با شما ای پدر و مادر عزیزم دارم که در لابلای این کلمات کم رنگ شدت علاقه مرا بخودتان با رنگی پر فروق خواهید دید و ضمنا عذر و پوزش از تقصیراتم را. 

شهید امیرعلی مصلحی :قرآن زیاد می‌خواند و به همه ما سفارش می‌کرد: با نور قرآن خانه‌های خود را نورانی کنید

نام و نام خانوادگی: امیرعلی مصلحی

نام پدر: شکر اله

تاریخ ولادت: 1346/9/10

میزان تحصیلات: دیپلم

وضعیت تاهل: مجرد

تاریخ شهادت: 1372/7/15

نام عملیات: محرم

مدت حضور در جبهه: چهار سال

اعزامی از طریق: بسیج

محل دفن: زیارت ولی بن موسی الکاظم(ع)

 زندگینامه شهید امیرعلی مصلحی

جرعه جرعه تا وصل

امیر رفتار و کردارش بسیار خوب و در عین جدیت شوخ‌طبع بود و ما از بودن با او لذت می‌بردیم؛ همرزمانش می‌گفتند: امیر با شوخی‌هایش تحمل سختی‌های جنگ را برای ما آسان می‌کرد. قرآن زیاد می‌خواند و به همه ما سفارش می‌کرد: با نور قرآن خانه‌های خود را نورانی کنید. در مورد انتخاب دوست حواسش خیلی جمع بود که دوستانش افراد با خدایی باشند و بتوانند دست او را نیز بگیرند.

از زبان مادر شهید: در احترام به من و پدرش که دیگر اسوه بود؛ خدا می‌داند جز با گفتاری پسندیده با ما سخن نگفت. پانزده ساله بود که مدرسه را رها کرد و روانه جبهه شد. پدرش خیلی امیر را دوست داشت و می‌خواست در کارها به او کمک کند اما امیر شرکت در جبهه را لازم‌تر می‌دانست برای همین مدرسه را رها کرد و رفت.

یک شب خواب دیدم رفوزه شده، صبح از او پرسیدم: امیرجان! مگر مدرسه نمی‌روی؟ گفت: معلممان شهید شده، به نظر شما درست است که ما اینجا در خانه باشیم در حالی که دشمن به مرزهای کشور ما حمله کرده است؟

بعد از چند سال حضور در جبهه یک شب خواب دیدم که مرا با عنوان "مادر شهید" صدا می‌زنند، از خواب پریدم و دلهره وجودم را فراگرفت که چه اتفاقی برای پاره تنم افتاده است. صبح که شد دوتا پاسدار آمدند و گفتند: پسرتان زخمی شده و در بیمارستان شیراز بستری است. سریع روانه شیراز شدیم. وقتی پیدایش کردم دیدم خیلی بی‌حال و رنگ پریده روی تخت افتاده و پتو روی پایش کشیده بود. گفتم: امیرجان! پات طوری شده؟ پای سالمش رو تکان داد و با خنده گفت: «نه می‌بینی که سالمِ سالمه». یک متکا روی پای دیگرش گذاشته بود که من متوجه قطع پایش نشوم. وقتی علتش را پرسیدم گفت: «دکتر گفته باید متکا روش باشه تا سرما نخوره» وقتی دیدم سوال از خودش بی‌فایده است و واقعیت را به من نمی‌گوید، از پرستار در مورد جراحت پرسیدم، تا گفت یک پا ندارد مثل اینکه سقف اتاق روی سرم خراب شد، اما امیر اصلا عین خیالش نبود و با ما شوخی می‌کرد. من هم برای اینکه باعث ناراحتی او نشوم خودم را کنترل کردم. از آن روز تا حالا هر آدم سالمی را می‌بینم به یاد پسرم می‌افتم و برایش اشک می‌ریزم.

بعد از مدتی از یک پای مصنوعی استفاده می‌کرد اما مشکلات سر جای خودش بود. هر چند وقت یکبار پایش عفونت می‌کرد و چرک و خون از محل قطع پایش می‌آمد؛ اما نمی‌گذاشت ما این صحنه‌ها را ببینیم و غصه بخوریم. بعضی وقتها هم می‌رفت دارالسلام سر قبر دوستان شهیدش، وقتی از می‌پرسیدم: امیر کجا بودی؟ با خنده می‌گفت: رفتم سر قبر پام!

ترکشی هم توی سرش جا خوش کرده بود و خیلی اذیتش می‌کرد. هر چند وقت یک بار که سی‌تی‌اسکن می‌گرفت، می‌گفت: «ننه! سرم حال اومد..» وقتی حرف ازدواجش می‌شد مخالفت می‌کرد و می‌گفت: من با این وضعیت جراحتم هیچ وقت دختر مردم را اسیر خود نمی‌کنم.

یازده سال با جراحتش سوخت و ساخت اما بی‌نهایت شهادت را دوست داشت. من هم وقتی این علاقه و بی‌تابیش را می‌دیدم برای شهادتش دعا می‌کردم و می‌گفتم: امیر آن دنیا کوپن من خواهد بود. این اواخر حال و هوای امیر کاملا عوض شده بود معلوم بود که مشغول دل‌کندن از دنیاست. ترکش توی سرش کار دستش داده بود. دکترها هم جواب سربالا می‌دادند. ما خیلی غصه می‌خوردیم اما بالعکس خودش خیلی خوشحال بود.

تا اینکه اوایل پاییز سال 1372 امیرِ ما هم آسمانی شد.

بر دور لبت نوشته " یُحیی و یُمیت "	من مات من العشق فقد مات شهید
افسوس بر آن دیده که روی تو ندیده‌ست	یا دیده و بعد از تو به رویی نگریده‌ست

 وصیتنامه جانباز شهید امیرعلی مصلحی

با سلام و درود بر منجی عالم بشریت مهدی موعود (عج) واسط بین غیبت و شهود و نائب بر حقش پیر جماران ناخدای کشتی پرتلاطم انقلاب اسلامی من این مطلب را بیان می‌کنم تا اگر چنانچه به شهادت رسیدم یادگاری بعنوان وصیتنامه از اینجانب باقی مانده باشد قبل از هر چیز تقاضایم از خانواده‌های شهدا این است که هرگز در شهادت عزیزانشان گریه نکنند و اگر می‌خواهند گریه کنند به یاد شهدای کربلا و مظلومیت سالار شهیدان حسین بن علی (ع) گریه کنند.

و اما تو ای مادرم! این فرزند تو یک امانت بود، پس چه بهتر است که آن را به بهترین وجه به صاحب اصلی‌اش قادر منان تحویل دهی. مادرم! چنانچه افتخار شهادت نصیبم شد ناراحت مباش و صبور باش.

و شما ای پدر مهربانم! که درس ایثار و شهادت را به من آموختی، همچون پدران دیگر شهدا روبروی دشمن استقامت کن و مگذار که دست دشمن به این آب و خاک مقدس و خونین برسد.

و اما تو ای برادر عزیزم! که در خدمت سپاه اسلام و قرآن هستی، بیش از پیش تلاش کن و مکتب شهادت و شهامت را به دیگران بیاموز و کاری کن که دیگر دشمن زخم زبان نزند.

و اما تو ای خواهر مهربانم! چنان زینب‌گونه عمل کن که بار دیگر تاریخ تکرار شود و تو پیامرسان خون برادرت باش. از تو تقاضا می‌کنم هرگز برای من گریه نکنی و هر وقت به یاد من افتادی و خواستی گریه کنی بیاد علی‌اکبر(ع) امام حسین(ع) گریه کن و هرگز صدای ناله‌ات را بلند نکن؛ زیرا دشمن با صدای گریه تو شادی می‌شود.

در خاتمه از پدر و مادر و برادر و خواهران و فامیل و رفقایم می‌خواهم که مرا حلال کنند و اگر ظلمی به آنها روا داشته‌ام از روی نادانی بوده است. إن شا‌ء الله خداوند همه گناهان ما را ببخشد و بیامرزد. آمین یا رب العالمین.

شهید حبیب اله عظیمی پیرو رهبر باشید و هیچگاه به وسوسه ‏هاى شیطانى که از حلقوم شیطان منافقان بیرون مى‏آید، گوش ندهید

نام و نام خانوادگی: حبیب اله عظیمی حسکوئی

نام پدر: قاسم

تاریخ تولد: 1329/1/8

محل تولد: روستای سن‌سن

میزان تحصیلات: ابتدایی

وضعیت تأهل: متأهل، دارای 5 فرزند

اعزامی از طریق: جهاد سازندگی

تاریخ شهادت: 1368/12/9

محل شهادت: شیخ صالح، اسلام آباد غرب

محل دفن: گلزار شهدای راوند

جهادگر شهید حبیب اله عظیمی

در سال ۱۳۲۹ در روستای سن سن از توابع کاشان چشم به جهان گشود و پس از طی تحصیلات ابتدائی در یکی از کارخانجات کاشان مشغول به کار شد و بر اساس دینی که به انقلاب و اسلام در خود احساس می کرد در تاریخ ۲۶/۵/۶۵ همکاری خود با جهاد سازندگی را آغاز کرد و به عنوان راننده در خدمت رزمندگان جبهه جنوب درآمد، در تاریخ ۱۸/۶/۶۵ در منطقه شیخ صالح از اسلام آباد غرب هدف بمباران شیمیایی دشمن قرار گرفت و سرانجام پس از ۳ سال رنج و سختی ناشی از جراحت شیمیایی در تاریخ ۹/۱۲/۶۸ در یکی از بیمارستانهای کاشان به فیض شهادت نائل آمد.

دو صفحه وصیتنامه‌ی خانوادگی و شخصی از شهید موجود است که پیرامون اموال و دارایی شخصی وصیت نموده‌اند.

گوشه‌ای از وصیتنامه شهید حبیب اله عظیمی

پیرو رهبر باشید و هیچگاه گوش به وسوسه ‏هاى شیطانى که از حلقوم شیطان منافقان از خدا بى‏خبر بیرون مى‏آید، ندهید و بدانید که نجات ما و سعادت دنیا و آخرت در گرو پیاده شدن احکام اسلام و قرآن مى‏باشد.

بعد از فوت محل دفن و خاکسپاری بنده در راوند در زیارت ولی بن موسی کاظم(ع) خواهد بود؛ چون همسر و فرزندان بنده در راوند زندگی می‌کنند.

از همسر، فرزندان، دوستان، آشنایان و اقوام عذرخواهی نموده اگر چنانچه حقی بر گردن بنده دارند. امید است که مورد عفو و بخشش قرار دهند. همگی شما عزیزان را به خداوند منان می‌سپارم و از همگی طلب مغفرت و آمرزش از درگاه ایزد یکتا دارم.

مورخ 1368/7/22

مطابق با 15 رجب المرجب

والسلام علی عباد الله الصالحین

نگذارید پیشکسوتان شهادت و خون در پیچ  و خم زندگی روزمره به فراموشی سپرده شوند. امام خمینی(ره)

آزاده شهید حاج حسین رفیعی : وقتی ما به کربلا رفتیم، یک بند انگشت گرد و غبار روی پنجره‌های ضریح بود

نام و نام خانوادگی: حسین رفیعی

نام پدر: حبیب اله

تاریخ ولادت: 1330/6/20

میزان تحصیلات: سیکل

وضعیت تاهل: متاهل و دارای پنج فرزند

اعزامی از طریق: بسیج

تاریخ اسارت: تیرماه 1361 عملیات رمضان

مدت اسارت: 9 سال

تاریخ شهادت: 1376/2/1

نحوه شهادت: جراحت ناشی از سانحه تصادف و عمدتا به علت ضربه‌ای که در اسارت به سرش وارد شده بود به شهادت رسید.

محل دفن: گلزار شهدای راوند

 خاطراتی از آزاده سرافراز حاج حسین رفیعی زائر کوچه‌های مدینه

چند روزی است که ما را به استخبارات آورده‌اند و می‌خواهند از موقعیت ما در جبهه ایران مطلع شوند اما بچه‌ها از خود مقاومت نشان می‌دهند. وقتی می‌بینند که پرس و جو بی‌فایده است هر کدام از ما را به یک سلول انفرادی می‌فرستند؛ توی سلول جای یک نفر بیشتر نیست، الان که تنها شده‌ام به یاد بچه‌های مجروح افتادم، داشتیم با بچه‌های امداد آنها را به عقب می‌بردیم که ما را گرفتند و به عقبه خودشان آوردند. اول حسابی ما را زدند طوری که رفقای ما فکر کرده بودند که ما را کشته‌اند بعد ما را سوار یک وانت کردند و توی شهر می‌گرداندند صحنه‌های دلخراش شام یکی یکی برایم مجسم می‌شد؛ آن از رفتارشان با ما، آن هم از پذیرایی‌شان با قنداقه تفنگ! و حالا هم مردم بغداد ما را بدرقه می‌کنند آن هم چه بدرقه‌ای! قربان حضرت زینب بشوم که چطور طاقت آورده بود!

بعضی‌ها سنگ می‌انداختند، بعضی‌ها چوب، بعضی هم آب دهان. حق با حضرت علی -علیه السلام- بود که اینها را نفرین کرده بود. مشغول خواندن دعا می‌شوم تا در اثر ارتباط با خدا روحم آرام شود که ناگهان با صدای مهیبی از جا تکان می‌خورم. نگهبان که صدای دعایم را شنیده بود مرا با زور لگد بیرون ‌کشد و ‌برد در یک اتاق دیگر و بعد با تمسخر می‌گوید: دعا می‌خوانی آره؟ و مرا هل می‌دهد روی زمین. سوزشی در بدنم احساس می‌کنم، خورده‌های شیشه که کف اتاق پخش شده بدنم را می‌آزارد اما نگهبان با چهره‌ای بر افروخته و با لگدهای پی‌درپی‌اش مرا روی زمین می‌غلتاند. تمام بدنم خونی شده. خدایا خودت به فریادم برس.

ما را با چشمانی بسته سوار ماشین می‌کنند، نمی‌دانم این دفعه مهمان کجا هستیم. بعد از مدتی ما را پیاده می‌کنند، چشمانمان را که باز می‌کنند دو صف طویل عراقی جلویم می‌بینم که همه آماده هستند تا خدمت بچه‌ها برسند. ما را مجبور می‌کنند از این تونل رد شویم و این ضربات کابل و باتوم است که بر سر و صورت ما فرود می‌آید، اما بچه‌ها بر خلاف انتظار آنها حتی صدای ناله‌شان هم بلند نمی‌شود، فقط زیر لب «یا زهرا(س)» را تکرار می‌کنند. نزدیک است جان از بدنمان جدا شود که این تونل مرگ به پایان می‌رسد. همه با سر و صورتی خونین روی زمین ولو می‌شویم. توان حرکت نداریم دوباره دست به کار می‌شوند و ما را کشان کشان روانه آسایشگاه می‌کنند و بعد در حالی که با مشت و لگد دست و پای جا مانده‌ی بچه‌ها را به داخل آسایشگاه هل می‌دهند محکم درها را به هم می‌زنند. با رفتن آنها تعداد زیادی شبح بالای سرم می‌بینم و از هوش می‌روم. وقتی به خودم می‌آیم چهره‌های مهربان بچه‌های خودی را بالای سرم می‌بینم. لبخندی از سر رضایت می‌زنم و گویی روحی تازه در بدنم دمیده می‌شود.

اینجا زندان موصل است. دیگر به فضای اینجا عادت کرده‌ام؛ اتاقی با وسعت 150 متر یعنی به ازای هر نفر یک متر. از لحاظ تغذیه‌ای که فبها!!! هرچند هفته‌ای به خیال خودشان به ما مرغ می‌دهند، آنهم آنقدر باید در کاسه آب مرغ شنا کنی تا یک استخوان بال مرغ بیابی!! وقتی چای می‌دهند مقداری چای را با تاید در یک حلبی می‌ریزند و بعد به زور سر بچه‌ها را داخل حلبی فرو می‌برند. صحنه‌های دلخراشی است. نان خالی هم که می‌دهند فقط باید دو سه روز خیس بخورد تا قابل جویدن شود.

شنبه‌های هر هفته منتظر شلاق خوردن بودیم به طوری که با کوچکترین صدایی بدنم به لرزه در می‌آمد. اما همه این مشکلات را در کنار هم می‌توانستیم تحمل کنیم. به خصوص که حاج آقا ابوترابی(ره) نیز با ما بودند. با ایشان خیلی صمیمی بودم و به خاطر فعالیت‌های مذهبی در زندان در بیشتر مواقع با هم شکنجه می‌شدیم. یک دفعه به جرم عاشورا خواندن به دست ابن ملجم‌های زمان چنان ضربه‌ای به سرم وارد شد که فرقم شکافت و فقط با عنایت خدا بود که زنده ماندم؛ وقتی می‌خواستند کلنگ را روی سرم بزنند دستم را روی سرم گذاشتم تا شدت ضربه کمتر شود اما عصب یکی از انگشتانم هم قطع شد. بار دیگر می‌خواستند به جرم مداحی کردن مرا بسوزانند؛ بنزین را روی سرم ریختند در دل متوسل به حضرت زهرا(س) شدم و گفتم تا قبر شما را زیارت نکردم نمی‌خواهم از دنیا بروم که نمی‌دانم چطور شد از سوزاندن من منصرف شدند. بار دیگر در زندان مشغول اذان گفتن بودم مامور عراقی از پنجره به من اشاره کرد که نزدیکش بروم تا چیزی درِ گوشم بگوید، وقتی جلو رفتم چنان گوشم را بین دندان‌هایش فشرد که خون جاری شد. من هم اقتدا به مولایم حسین – علیه السلام- کردم و در حالی که دست‌های آغشته به خونم را به سوی آسمان بلند کرده بودم گفتم: خدایا قبول کن!

خلاصه شکنجه‌های جسمی از یک طرف، شکنجه‌های روحی هم از طرف دیگر بچه‌ها را آزار می‌داد. مثلا نوارهای مبتذل را از بلندگو پخش می‌کردند یا حتی گاهی فیلم ویدئویی می‌آوردند که اسراء را منحرف کنند. اما اجازه بدهید کمی هم در مورد فعالیت‌های متقابل بچه‌ها صحبت کنم؛ با همه دشواری‌هایی که در آسایشگاه بود اما بچه‌ها از فرصت‌ها بهترین استفاده را می‌کردند. هر کس هر حرفه‌ای بلد بود در جهت خدمت به اسراء استفاده می‌کرد. چه بسا بچه‌هایی که در همان محدوده‌ی زمانی و مکانی سوادشان را زیاد کردند یا درس‌های زبان عربی را یاد گرفتند یا شروع به حفظ قرآن کریم کردند.

حالا که اسم قرآن آمد این را هم بگویم که ما در آسایشگاه حتی یک قرآن هم نداشتیم و درون خود نیاز شدیدی به این کتاب آسمانی احساس می‌کردیم. آسایشگاه مجاور ما با ترفندهای مختلفی توانسته بودند دو سه تا قرآن فراهم کنند. وقتی اعلام نیاز ما را فهمیدند مخفیانه تعدادی کاغذ از اتاق عراقی‌ها برداشتند و شروع کردند به نوشتن قرآن و بعد از طریق درمانگاه که مشترک بین دو آسایشگاه بود قرار گذاشتند و کاغذها را به ما رساندند؛ چون به هیچ عنوان نمی‌توانستند قرآن‌ها را جا به جا کنند. این کارها در شرایطی صورت می‌گرفت که در هر آسایشگاه حداقل سه، چهار تا نیروی نفوذی بود که فعالیت اسراء را به عراقی‌ها خبر می‌دادند و معمولا اینها افراد شناخته شده‌ای بودند و جایگاهی بین اسراء نداشتند.

به مناسبت‌های مختلف مثل اعیاد یا مسابقات ورزشی که در اردوگاه برگزار می‌شد اسراء بدون هیچ امکاناتی کارت پُستال‌هایی را فراهم می‌کردند که انسان بسیار متعجب می‌شد امان از آن وقتی که اسم یکی از اسراء توسط منافقین آسایشگاه بدست افسران عراقی می‌رسید، ابتدا می‌ریختند داخل آسایشگاه و با مشت و لگد و کابل تا سر حد مرگ همه ما را می‌زدند بعد اگر می‌دیدند که آن فرد مذکور هنوز هم جان در بدن دارد او را به سلول انفرادی می‌بردند؛ آن هم چه سلولی! خدا می‌داند همان حالت ایستاده که داخل می‌شدی نمی‌توانستی تکان بخوری! از همه طرف میخ‌ها احاطه‌ات کرده بودند. وقتی خوب حالت جا می‌آمد آن وقت با اتوی برقی و شوک الکتریکی بود که به جانت می‌افتادند.

دست آخر هم وقتی خودشان خسته می‌شدند جنازه نیمه جانت را به درمانگاه می‌بردند تا به اصطلاح درمان شوی! آن هم چه درمانی! اگر مثلا پایت زخمی داشت که با بخیه و گذشت زمان خوب می‌شد هزار جور بهانه می‌آوردند و پایت را قطع می‌کردند یک سری درمان‌های اینطوری!!

وقتی شایعه آزادی ما در اردوگاه پخش شد، عراقی‌ها برای سرپوش گذاشتن بر عملکردشان با اصرار و تبلیغ مطبوعاتی ما را به کربلا بردند. خاطره زیارت کربلا را هم بگویم و این بخش را تمام کنم. گویی هر چه بیشتر آن خاطرات را مرور می‌کنم تنم بیشتر درد می‌گیرد و هر لحظه منتظر اتفاق جدیدی هستم.

وقتی ما به کربلا رفتیم، زیارت امام حسین(علیه السلام) خیلی غریب بود؛ خدا می‌داند یک بند انگشت گرد و غبار روی پنجره‌های ضریح بود. چهار طرف ماموران ایستاده بودند که ما دست از پا خطا نکنیم. آقای ابوترابی که جلوتر از بقیه بودند تا مقابل درب ضریح رسیدیم خود را روی زمین انداختند و سینه خیز پیش رفتند در حالی که مکرر سر خود را به زمین می‌زدند و از ته دل ندای یا حسین(ع) سر می‌دادند. بقیه بچه‌ها نیز همین عمل را تکرار می‌کردند. آنقدر معنویت زیاد شده بود که حتی ماموران عراقی نیز به گریه درآمدند، وقتی برای اولین بار نگاهم به ضریح افتاد و غربت آقای غریبم را دیدم گفتم: خدایا! اول امام حسین(ع) را از غریبی نجات بده بعد ما را.

فرصت محدود زیارت به پایان رسید اما نامردها چندتا از بچه‌هایی که بیشتر ناله و زاری کردند شناسایی کرده بودند و وقتی برگشتیم آسایشگاه حسابشان را رسیدند. خدا رحمت کند یکی از همین بچه‌ها را که به جرم گریه بر امام حسین(ع) چنان با کابل بر صورتش نواختند که چشم‌هایش از حدقه بیرون پرید. خدا لعنت کند یزیدیان را که چنین کینه‌ای با سیدالشهدا داشتند، طوری که یکی از مامورها با افتخار می‌گفت: «ما امام حسین را کشتیم حالا شما دارید برایش گریه می‌کنید!» ما را مسخره می‌کردند.

9 سال رنج و اسارت با همه گفته‌ها و ناگفته‌ها به پایان رسید، این را فراموش کردم بگویم که سخت‌ترین لحظه اسارت زمانی بود که خبر رحلت امام(ره) را از بلندگوی اردوگاه پخش کردند و پشت سرش نوارهای سرور و شادی و مراسم جشن و پایکوبی عراقی‌ها..

وقتی به خاک مطهر ایران رسیدیم از شدت خوشحالی نمی‌دانستیم چه باید بکنیم؛ خودمان را روی خاک انداختیم و سجده شکر به جا آوردیم. وقتی وارد شهر شدیم غربت عجیبی بر صفحه دلم نشست؛ از یک طرف جای خالی همرزمانم را می‌دیدم از طرف دیگر فراموش شدن ارزشهایی که شهدا برای آنها قیام کرده بودند.

بیشتر افراد را می‌شناختم اما خیلی چیزها عوض شده بود. فکر می‌کردم که شاید این خیال است که مرا وسوسه کرده اما وقتی 4- 5 سال در بین مردم زندگی کردم فهمیدم که درست احساس کرده بودم، بگذریم..

اینجا که هستم بر اثر شکنجه‌های دوران اسارت وضعیت مزاجی‌ام به هم ریخته است. فرق سرم هم که شکافته بود و با چند بخیه بزرگ به هم وصل کرده بودند درد می‌کند. وقتی می‌خواهم مسح سرم را بکشم درد بیشتری می‌برم. شنبه‌ها که می‌شود خیلی اعصابم به هم می‌ریزد با کوچکترین صدایی از جا می‌پرم. صحنه‌های شکنجه در ذهنم مجسم می‌شود و خیلی معذب هستم شاید باعث ناراحتی اطرافیان شده باشم که در هر حال از آنها طلب عفو دارم.

جای خالی شهدا به خصوص برادرم احمد را که می‌بینم از خودم بدم می‌آید؛ حالا که خدا توفیق داد زیارت خانه خودش هم رفتیم و بعد زیارت امام رضا – علیه السلام- دیگر هیچ دغدغه‌ای ندارم. بارها از خدا خواسته‌ام و در نمازم دعا کرده‌ام که «اللهم عجّل فی وفاتی سریعاً» ترجمه: «خدایا مرگ مرا هرچه سریعتر برسان». احساس می‌کنم وعده اجابت نزدیک است؛ از هر جهت خود را آماده می‌کنم. از فامیل حلالیت می‌طلبم، همسر و فرزندانم را به خدا می‌سپارم و رحل اقامتم را از این دنیای فانی بر می‌چینم.

برادر آزاده حاج حسین رفیعی در تاریخ 1/2/1376 در حالیکه برای ثبت نام در مانور خلیج فارس به سوی محل کار خود در حرکت بود، در یک سانحه تصادف جراحت زیادی برداشت و بعد از چند روز بستری شدن در بیمارستان و عمدتا به خاطر ضربه‌ای که در اسارت به سرش وارد شده بود، جان به جان آفرین تسلیم کرد.

منبع: گاهنامه فرات عشق، شماره 4، سال 1382، پایگاه بسیج خواهران حضرت معصومه(س) راوند